İçel Sancağı

Karamanoğulları Beyliği'nin "İçel" veya "İçil" diye tabir ettiği, Osmanlıların "İçel Sancağı" olarak adlandırdıkları bölge, en dar şekliyle bugünkü Selinti (Gazipaşa), Anamur, Bozyazı, Gilindire (Aydıncık), Gülnar, Ermenek, Başyayla, Sarıveliler, Mut ve Silifke ilçelerini kapsayan,^[1] en geniş şekliyle, Manavgat Çayı ile Alata Çayı arasındaki bölgeyi içermekteydi.

1523 yılındaki Osmanlı kayıtlarda Karaman Eyaleti’nin sancaklarından biri olan İçel Sancağı’nın kazâları; Silifke, Ermenek, Gülnar (Gilindire), Karataş, Selendi (Gazipaşa) ve Mut idi. O dönemde bugünkü Anamur ile, bugünkü isimlerinin ne olduğu tespit edilemeyen Nasrüddin, Beriyye, Mihmadlar ve Sengi isimli yerler nahiye (bucak) idi. Sancağın merkezi Silifke idi. O dönemde Silifke kazasının doğu sınırları tam olarak bilinmemekle birlikte, Tarsus kazası sınırına kadar olduğu, döneme ilişkin haritalardan ^{[2] [3] [4]} anlaşılmaktadır. Karataş adı verilen kaza, eski haritalarda, Silifke, Erdemli ve Karaman arasında Toros Dağları eteklerinde bir yer olarak gösterilmektedir.

İçel Sancağı, 1571’den 1868 yılına kadar, (Ermenek’in sancak merkezliği yaptığı kısa bir dönem hariç) Kıbrıs Eyaletine bağlı kalmıştır. 1868’de yapılan düzenleme ile, İçel Sancağı Adana Eyaleti'ne bağlanmıştır. 1924'te sancakların “mutasarrıflık-valilik” haline dönüştürülmesi çerçevesinde, İçel Sancağı, “İçel İli” haline getirilmiştir. 1933 yılında İçel İli ile Mersin İli, "İçel" ismi altında birleştirilmiş, 2002 yılında sekiz asırlık İçel ismi terkedilerek, “Mersin İli” ismi kullanılmaya başlanmıştır.

Kaynakça