Eparchia barnaułska

Eparchia barnaułska
Барнаульская епархия
Ilustracja
Sobór Opieki Matki Bożej w Barnaule
Państwo

 Rosja

Kraj

 Ałtajski

Siedziba

Barnauł

Data powołania

1994

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Metropolia

ałtajska

Sobór

Opieki Matki Bożej

Biskup diecezjalny

metropolita barnaułski i ałtajski Sergiusz (Iwannikow)

Biskup pomocniczy

biskup zariński Serapion (Dunaj)

Dane statystyczne (2015)
Liczba dekanatów

3

Liczba parafii

74

Liczba klasztorów

3

Położenie na mapie Barnauła
Mapa konturowa Barnauła, po prawej znajduje się punkt z opisem „Barnauł”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Barnauł”
Położenie na mapie Kraju Ałtajskiego
Mapa konturowa Kraju Ałtajskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Barnauł”
Ziemia53°20′05,9″N 83°47′25,1″E/53,334972 83,790306
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Eparchia barnaułska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Do czasu podziału w 2015 obejmowała obszar Kraju Ałtajskiego[1]. Jej obecnym biskupem ordynariuszem jest metropolita barnaułski i ałtajski Sergiusz (Iwannikow)[1].

Historia

Prawosławie jest obecne na terytorium Kraju Ałtajskiego od momentu osiedlenia się tam pierwszych Rosjan. Pierwsze cerkwie zostały wzniesione w regionie w pierwszej połowie XVIII w.[2]. Od 1830 Rosyjski Kościół Prawosławny prowadził akcję misyjną wśród rdzennych mieszkańców regionu, z główną siedzibą w Bijsku. Jej twórca, mnich Makary (Głuchariow), został po śmierci uznany za świętego[2].

W 1834 ziemia ałtajska została włączona w jurysdykcję eparchii tomskiej, zaś w latach 1924–1929 stanowiła część eparchii nowosybirskiej. W 1930 powstała samodzielna eparchia barnaułska i bijska, która została zlikwidowana w 1938, w okresie prześladowań Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przez władze stalinowskie. Do 1994 ziemia ałtajska ponownie należała do eparchii nowosybirskiej[2]. Na skutek prześladowań prawosławnych w Związku Radzieckim, z ponad 600 świątyń działających na ziemi ałtajskiej przed rewolucją październikową w 1945 istniały tylko trzy: sobór Opieki Matki Bożej w Barnaule, sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Bijsku oraz cerkiew św. Michała Archanioła w Rubcowsku[2]. Władze zamknęły również wszystkie monastery i organizacje misyjne[2]. Zwroty świątyń oraz budowa nowych obiektów kultu były możliwe dopiero od końca lat 80. XX wieku[2]. W 1994 na nowo została powołana do życia eparchia barnaułska, której pierwszym ordynariuszem został biskup Antoni (Masendicz)[2].

W październiku 2013 z eparchii barnaułskiej wydzielono eparchię gornoałtajską, obejmującą obszar Republiki Ałtaju[1].

5 maja 2015 z eparchii wydzielono nowe administratury: eparchię bijską, eparchię rubcowską i eparchię sławgorodzką. Nowo powstałe eparchie wraz z macierzystą eparchią barnaułską weszły w skład utworzonej tego samego dnia metropolii ałtajskiej[3].

W Barnaule działa seminarium duchowne oraz szkoła regentów chórów cerkiewnych[1].

Podział administracyjny

Eparchia w 2015 dzieliła się na 3 dekanaty[1]:

  • dekanat barnaułski
  • dekanat biełojarski
  • dekanat zariński

W ramach dekanatów działały 74 parafie[1].

Monastery

W 2010 eparchii barnaułskiej podlegały następujące klasztory[1]:

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Барнаульская епархия
  2. ↑ a b c d e f g История православия на Алтайской земле. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-10)].
  3. ↑ ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 5 мая 2015 года
  • p
  • d
  • e
Rosja
inne kraje

Szablon nie uwzględnia eparchii wchodzących w skład Kościołów autonomicznych, egzarchatów i okręgów metropolitalnych Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

  • p
  • d
  • e
Biskupi eparchii barnałuskiej
Wikariat barnaułski
  • Melecjusz (Zaborowski) (1908–1912)
  • Jewfimij (Łapin) (1912–1916)
  • Gabriel (Wojewodin) (1916–1919)
  • Wiktor (Bogojawlenski) (1921–1924)
  • Nikodim (Woskriesienskij) (1924–1925)
  • Władimir (Judienicz) (1927–1930)
Eparchia barnaułska
  • Aleksander (Białozor) (1930–1931)
  • German (Kokkiel) (1931)
  • Tarasij (Liwanow) (1931–1932)
  • Jakub (Maskajew) (1933–1937)
  • Grzegorz (Kozyriew) (1937)
  • Antoni (Masendicz) (1994–2001)
  • Maksym (Dmitriew) (2002–2013)
  • Sergiusz (Iwannikow) (od 2013)