Eparchia astrachańska

Eparchia astrachańska

Астраханская епархия

Sobór Opieki Matki Bożej w Astrachaniu
Państwo	Rosja
Obwód	astrachański
Siedziba	Astrachań
Data powołania	1602
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia	astrachańska
Sobór	Opieki Matki Bożej w Astrachaniu
Biskup diecezjalny	metropolita astrachański i kamyziacki Nikon (Fomin)
Dane statystyczne (2001)
Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych	60 60
Liczba dekanatów	4
Liczba parafii	69
Liczba klasztorów	1
Położenie na mapie Astrachania Astrachań
Położenie na mapie Rosji Astrachań
Położenie na mapie obwodu astrachańskiego Astrachań
46°21′48,9″N 48°02′46,6″E/46,363583 48,046278
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Eparchia astrachańska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, wchodząca w skład metropolii astrachańskiej^[1]. Obecnie (2016) jej ordynariuszem jest metropolita astrachański i kamyziacki Nikon (Fomin)^[1], zaś funkcję katedry pełni sobór Opieki Matki Bożej w Astrachaniu.

Historia

Eparchia została założona w 1602 poprzez wydzielenie z eparchii kazańskiej^[1]. Pierwszym biskupem ordynariuszem został dotychczasowy przełożony monasteru Trójcy Świętej w Astrachaniu Teodozjusz (Charitonow)^[2]. Szybki rozwój monasterów i instytucji cerkiewnych w regionie zapewniały od XVII wieku prawa do kontroli nad połowami ryb oraz przemysłem solnym^[2].

W 1671 metropolita astrachański Józef został zamordowany przez zbuntowane oddziały Stieńki Razina^[2]. Po okresie ekonomicznego upadku w okresie panowania Piotra I eparchia astrachańska ponownie zaczęła prowadzić działalność budowlaną (wznoszenie nowych świątyń i klasztorów) oraz misyjną w XVIII w., w miarę napływu nowych osadników w region astrachański^[2]. W 1799 z terytorium eparchii astrachańskiej wydzielona została eparchia saratowska, zaś w 1829 eparchia nowoczerkaska^[2]. Od 1778 w Astrachaniu mieściło się seminarium duchowne^[2].

W 1875 eparchia rozpoczęła publikację swojego oficjalnego organu prasowego, Astrachanskich jeparchialnych wiedomosti^[2]. W II poł. XIX wieku w eparchii mieściło się centrum działalności misyjnej prowadzonej przez Cerkiew rosyjską wśród Kałmuków, staroobrzędowców oraz mołokan^[2]. Na początku XX wieku eparchia liczyła 231 cerkwi, z czego 173 parafialne^[2].

Po rewolucji październikowej, w latach 1917–1919, zamknięty został sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Astrachaniu, seminarium duchowne oraz prasa eparchialna. 23 czerwca 1919 rozstrzelani zostali arcybiskup astrachański i carewski Mitrofan (Krasnopolski) oraz biskup pomocniczy Leoncjusz^[2]. W 1920 władze przeprowadziły na terytorium eparchii masowe aresztowania kapłanów. Miało to miejsce natychmiast po dokonaniu przez kolejnego arcybiskupa, Anatola (Sokołowa), objazdu eparchii, w czasie którego porównywał on walkę bolszewików z Cerkwią do walki Boga i Antychrysta^[2]. W czerwcu 1922 ten sam duchowny przystąpił do ruchu Żywej Cerkwi, co doprowadziło do rozłamu wśród wiernych i duchowieństwa. W końcu roku następnego wierni uznający zwierzchnictwo patriarchy Tichona dysponowali jedynie dziesięcioma cerkwiami^[2]. Od 1939 do 1942 eparchia nie posiadała zwierzchnika^[2]. W 1988 należała do najmniejszych jednostek administracyjnych Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, mając w swojej jurysdykcji 15 parafii^[2]. Stopniowe odrodzenie życia eparchialnego nastąpiło dopiero po upadku ZSRR, w miarę odzyskiwania przez prawosławnych cerkwi przejętych w poprzednich dekadach przez państwo oraz odbudowywania obiektów całkowicie zniszczonych^[2]. Do 2001 liczba parafii wzrosła do 69; eparchia dzieli się na cztery dekanaty^[2]. W 1995 doszło do ponownego otwarcia pierwszego monasteru – męskiego klasztoru św. Jana Chrzciciela w Astrachaniu^[2].

W 2013 z terytorium eparchii została wydzielona nowa administratura – eparchia achtubińska^[3].

Biskupi astrachańscy^[4]

• 1602–1615 – Teodozjusz (Charitonow)
• 1615–1628 – Onufry
• 1629–1638 – Makary
• 1639–1640 – Rafał
• 1641–1655 – Pachomiusz
• 1656–1671 – Józef
• 1672–1680 – Parteniusz
• 1681–1682 – Nikifor
• 1683–1696 – Sawwacjusz
• 1697–1714 – Samson (Sampson)
• 1716–1723 – Joachim
• 1723–1727 – Laurenty (Gorka)
• 1727–1730 – Warłaam (Lewicki)
• 1730 – Lew (Jurłow)
• 1731–1755 – Hilarion
• 1758–1776 – Metody
• 1776–1786 – Antoni (Rumowski)
• 1786–1792 – Nikifor (Teotoki)
• 1792–1793 – Tichon (Malinin)
• 1794 – Teofil (Rajew)
• 1794–1805 – Platon (Lubarski)
• 1805 – Atanazy (Iwanow)
• 1805–1806 – Anastazy (Bratanowski-Romanenko)
• 1807–1808 – Sylwester (Lebiedinski)
• 1808–1821 – Gajusz (Tokaow)
• 1821 – Jonasz (Wasiljewski)
• 1821–1824 – Abraham (Szumilin)
• 1824–1825 – Metody (Piszniaczewski)
• 1826–1832 – Paweł (Sabbatowski)
• 1832–1840 – Witalis (Borisow-Żegaczow)
• 1841 – Stefan (Romanowski)
• 1841–1844 – Smaragd (Kryżanowski)
• 1844–1856 – Eugeniusz (Bażenow)
• 1856–1870 – Atanazy (Drozdow)
• 1870–1874 – Teognost (Lebiediew)
• 1874–1877 – Chryzant (Rietiwcew)
• 1877–1880 – Gerazym (Dobrosierdow)
• 1880–1889 – Eugeniusz (Szerieszyłow)
• 1889–1892 – Paweł (Wilczinski)
• 1892 – Izaak (Położenski)
• 1892–1893 – Paweł (Wilczinski)
• 1893–1896 – Mitrofan (Niewski)
• 1896–1902 – Sergiusz (Sierafimow)
• 1902–1912 – Jerzy (Orłow)
• 1912–1913 – Teofan (Bystrow)
• 1913 – Innocenty (Kriemienski)
• 1913–1914 – Nikodem (Bokow)
• 1914–1916 – Filaret (Nikolski)
• 1916–1919 – Mitrofan (Krasnopolski)
• 1920 – Palladiusz (Sokołow)
• 1921–1923 – Anatol (Sokołow)
• 1923–1927 – Tadeusz (Uspienski)
• 1927 – Innocenty (Jastriebow)
• 1928–1933 – Filip (Stawicki)
• 1933–1939 – Andrzej (Komarow)
• 1943–1947 – Filip (Stawicki)
• 1947 – Mikołaj (Czufarowski)
• 1947–1952 – Filip (Stawicki)
• 1953–1954 – Leonid (Łobaczow)
• 1954–1959 – Sergiusz (Łarin)
• 1959–1960 – Gabriel (Ogorodnikow)
• 1960–1964 – Paweł (Gołyszew)
• 1964–1968 – Jonasz (Zyrianow)
• 1968–1979 – Michał (Mudiugin)
• 1979–1992 – Teodozjusz (Dikun)
• 1992–2016 – Jonasz (Karpuchin)
• od 2016 – Nikon (Fomin)

Przypisy