El-Sinabra Muharebesi

El-Sinabra Muharebesi (1113), Kudüs Kralı I. Baudouin liderliğindeki bir Haçlı ordusu, Selçuklu Sultanı tarafından gönderilen ve Musul emiri Mevdud bin Altuntegin tarafından komuta edilen bir Müslüman ordusu tarafından yenilgiye uğratıldı.

Arka plan

1110'dan başlayarak, Bağdat'taki Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Tapar, peş peşe altı yıl boyunca Haçlı devletlerinin işgalini emretti. "1110, 1112 ve 1114'te hedef Urfa şehriydi; 1113'te Celile istila edildi ve 1111 ve 1115'te Asi Nehri'nin doğusunda Halep ile Şayzar arasında kalan Latin mülkleri."^[1]

1110'da Edessa'ya yapılan saldırı şehri ele geçirmeyi başaramadı. 1111'de Mevdud, Şayzar Muharebesi'nde Baudouin'in Frenk ordusuyla savaşan bir orduyu yönetti. Daha sonra Müslüman liderin ordusu başarı ve talan eksikliği nedeniyle dağıldı. 1112 ve 1114'te Urfa'ya karşı Müslüman karşı saldırı zayıftı. Diğer dört yıl içinde, Haçlı devletleri - Kudüs Krallığı, Antakya Prensliği, Trablus Kontluğu ve Urfa Kontluğu - savunmada güçlerini birleştirdiler.

Muharebe

1113'te Mevdud, Şam Atabegi Tuğtekin'e katıldı ve birleşik orduları Celile Gölü'nün güneyindeki Ürdün Nehri'ni geçmeyi hedefledi. I. Baudouin, El-Sinabra köprüsünün yakınında savaş teklif etti. Mevdud, I. Baudouin'i hızla savaşa sokmak için sahte bir geri çekilme taktiği kullandı.^[2] Frenk ordusu, beklenmedik bir şekilde ana Türk ordusuyla karşılaştığında şaşırdı ve yenildi.

Hayatta kalan Haçlılar uyumlarını korudular ve kamplarını güçlendirdikleri iç denizin batısındaki bir tepeye geri çekildiler. Bu pozisyonda Trablus ve Antakya'dan takviye edildiler, ancak hareketsiz kaldılar. El-Sinabra'dan sonra bir dizi Hristiyan hacı da orduya katıldı.

Haçlıları yok edemeyen Mevdud, onları ana ordusuyla birlikte onları izlerken, kırsal kesimi yıkmak ve Nablus kasabasını yağmalamak için baskın birlikleri gönderdi. Mevdud bu konuda Selahaddin Eyyubi'nin Belvoir Kalesi Muharebesi (1182) ve Afula Muharebesi (1183) ile işaretlenen iki seferinde kullandığı stratejisinin öncüsü oldu. Bu kampanyalarda olduğu gibi, Frenk saha ordusu ana Müslüman ordusuna karşı çıkabilir, ancak baskın kuvvetlerinin mahsullere ve kasabalara büyük zarar vermesini engelleyemezdi.

Türk akıncıları Haçlı topraklarında özgürce dolaşırken, yerel Müslüman çiftçiler onlarla dostane ilişkilere girdiler. Bu durum, nihayetinde toprağın ekicilerinden gelen kiralara bağlı olan Frenk toprak ağalarının derinden rahatsız etti.

Neticesi

Mevdud, zaferinden sonra kalıcı fetihler yapamadı. Kısa süre sonra öldürüldü ve Aksungur el-Porsuki, 1114'te Urfa'ya karşı başarısız girişimin komutanlığını yaptı.^[3] Ruggero di Salerno , 1115'te uzun süren bir seferden sonra Sarmin Muharebesi'nde Selçuklu ordusunu bozguna uğrattı.

Kaynakça

Özel

Genel

• Smail, R. C. (1995) [1956]. Crusading Warfare 1097-1193. New York: Barnes & Noble Books. ISBN 1-56619-769-4.