Szyfr blokowy

Ten artykuł od 2009-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Szyfr blokowy – rodzaj szyfrowania symetrycznego. Polega na szyfrowaniu bloku wejściowego (np. fragmentu pliku) na podstawie zadanego klucza, przekształcając go na blok wyjściowy o takiej samej długości w taki sposób, że niemożliwe jest odwrócenie tego przekształcenia bez posiadania klucza^[1].

Szyfr określa para funkcji pobierających 2 argumenty:

funkcja szyfrująca pobierająca klucz i wiadomość, a zwracająca szyfrogram $C=E_{K}(M)$
funkcja deszyfrująca pobierająca klucz i szyfrogram, a zwracająca wiadomość $M=D_{K}(C)$

Typowe rozmiary bloku oraz kluczy (te dwa rozmiary nie muszą być identyczne) to 64, 128, 192 lub 256 bitów, przy czym klucze mniejsze od 128 bitów nie zapewniają współcześnie bezpieczeństwa.

Ponieważ wiadomości, jakie chcemy zakodować, są zwykle znacznie większe od rozmiaru bloku, musimy używać jakiegoś trybu kodowania. Najbardziej naiwne podzielenie wiadomości na bloki odpowiednich rozmiarów i zakodowanie osobno każdego z nich (ECB) nie zapewnia nam bezpieczeństwa. Główne tryby to: