Rabarbar kędzierzawy : Morfologia, Biologia i ekologia, Zastosowanie, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Rabarbar kędzierzawy

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

goździkopodobne

Rząd

goździkowce

Rodzina

rdestowate

Rodzaj

rabarbar

Gatunek

rabarbar kędzierzawy

Nazwa systematyczna

Rheum rhabarbarum L.
Sp. Pl. 372 1753^[3]

Synonimy

Rhabarbarum verum Garsault (nom. inval.)
Rheum franzenbachii Münter
Rheum franzenbachii var. mongolicum Münter
Rheum undulalum L.
Rheum undulatum var. longifolium C.Y. Cheng & T.C. Kao^[3]

Systematyka w Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Rabarbar kędzierzawy (Rheum rhabarbarum L.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie we wschodniej części Rosji, Mongolii oraz Chinach (w prowincjach Hebei, Heilongjiang, Hubei, Jilin i Shanxi, a także w regionie autonomicznym Mongolia Wewnętrzna). Ponadto został naturalizowany i jest uprawiany na całym świecie w strefie umiarkowanej^[4].

Morfologia

Pokrój: Bylina dorastająca do 30–200 cm wysokości^[4].
Liście: Ich blaszka liściowa ma owalnie eliptyczny kształt. Mierzy 30–45 cm długości oraz 10–30 cm szerokości, jest klapowana na brzegu, o niemal sercowatej nasadzie i tępym wierzchołku. Ogonek liściowy jest owłosiony. Gatka jest błoniasta, ma lejkowaty kształt i osiąga 20–40 mm długości^[4].
Kwiaty: Zebrane w gęste wiechy, o długości 15–40 cm, rozwijają się na szczytach pędów. Listki okwiatu mają podłużnie owalny kształt i mierzą 2–4 mm długości^[4].
Owoce: Mają jajowaty kształt, osiągają 6–10 mm długości^[4].

Młody liść
Liście
Kwiatostany
Kwiaty
Owoce

Biologia i ekologia

Rośnie na łąkach, stokach, terenach skalistych oraz w zaroślach. Występuje na wysokości do 4000 m n.p.m. Kwitnie od lipca do sierpnia^[4].

Zastosowanie

Gatunek ten jest uprawiany od ponad dwóch tysiącleci. Samodzielnie lub w połączeniu z innymi składnikami jest wykorzystywany do przyrządzania galaretek, sosów i wina. Głównie wykorzystywany jest ogonek liściowy, ponieważ sama blaszka liściowa charakteryzuje się wysoką zawartością kwasu szczawiowego, kwasu cytrynowego oraz glikozydów, które są toksyczne w wysokich dawkach^[4].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
↑ ^a ^b Rheum rhabarbarum L.. The Plant List. [dostęp 2016-11-11]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rheum rhabarbarum. Plantes & botanique. [dostęp 2016-11-11]. (fr.).