Poli(tlenek etylenu)

Poli(tlenek etylenu)

Nazewnictwo Inne nazwy i oznaczenia PEG (ang. poly(ethylene glycol)), PEO (poly(ethylene oxide)), POE (polyoxyethylene), poli(glikol etylenowy), glikol polietylenowy, polietylenoglikol, poliglikol oksyetylenowy, polioksyetylenoglikol, makrogol[1], Carbowax[1]
Ogólne informacje
Monomery	HO−CH 2−CH 2−OH
Struktura meru	−[−CH 2−CH 2−O−]−
DrugBank	DB09287
Właściwości Rozpuszczalność etanol, aceton, chloroform, toluen, dichlorometan Temperatura mięknienia 65 °C (±15°) Temperatura degradacji 234 °C Biodegradowalność biodegradowalny Biokompatybilność wysoka Właściwości mechaniczne podobne do wosku
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Poli(tlenek etylenu), PEG (od ang. polyethylene glycol) – polimer z grupy polieterów, o ogólnym wzorze H−O−[−CH
2−CH
2−O−]
n−H, gdzie n wynosi od 4 do 120. Może być cieczą lub ciałem stałym, w zależności od masy cząsteczkowej. Największe zastosowanie znajdują lepkie ciecze o masie cząsteczkowej od 200 do 600.

Poli(glikol etylenowy) – inna nazwa tego polimeru – jest higroskopijny, najczęściej bezbarwny. Miesza się z wodą w każdym stosunku; rozpuszcza się również w etanolu 95%, glicerolu, chloroformie, acetonie, innych glikolach.

Stosowany jest jako rozpuszczalnik, emulgator i środek zwiększający lepkość ciekłych kosmetyków i leków^[1], a także (pod nazwą „poliol”) jako jeden z substratów do produkcji poliuretanów. Może również być środkiem konserwującym, używanym powszechnie do konserwacji drewnianych zabytków wydobytych z mokrych stanowisk archeologicznych. Ma wówczas postać rozpuszczalnego w wodzie produktu woskowego, który powoli wnika w głąb drewna i wypiera wodę, zapobiegając w ten sposób kurczeniu się i pękaniu drewna. Poli(tlenek etylenu) jest też katalizatorem w reakcjach dwufazowych. Ma też zastosowanie medyczne jako lek na zaparcia, szczególnie u zaparcia czynnościowego u dzieci^[2][3][4].

Zobacz też

• poli(tlenek metylenu)

Przypisy

Bibliografia

• Polymer Handbook, ed: J. Brandrup, E. H. Immergut, E. A. Grulke, Willey VCH, 2003, ISBN 978-0-471-47936-9.
• Stanisław Janicki, Adolf Fiebig, Małgorzata Sznitowska, Teresa Achmatowicz: Farmacja stosowana. Podręcznik dla studentów farmacji. Warszawa: Wyd. Lekarskie PZWL, 2003. ISBN 83-200-2847-7.brak strony w książce