Objaw Argylla Robertsona

Objaw Argylla Robertsona – patologiczny objaw występujący podczas badania odruchów źrenicznych na światło i akomodacji.

Znamienne dla tego objawu cechy to:

brak zwężenia źrenicy przy jej oświetleniu – brak bezpośredniej i konsensualnej reakcji źrenic na światło,
prawidłowa reakcja źrenic (zwężenie) na zbliżający się przedmiot – zachowany odruch źrenic na zbieżność i nastawność,
powolne rozszerzanie źrenic w ciemności,
obuoczny charakter zmian.

Dodatni objaw Argylla Robertsona świadczy o uszkodzeniu dośrodkowej drogi odruchowej (zwykle okolicy okołowodociągowej śródmózgowia) przed osiągnięciem jądra nerwu III.

Do chorób wywołujących go należą:

kiła trzeciorzędowa (wiąd rdzenia) – obecnie znaczenie praktycznie tylko historyczne,
stwardnienie rozsiane,
guzy szyszynki,
encefalopatia cukrzycowa.

Obecność tego objawu pokazuje także, że w obrębie śródmózgowia włókna odruchu na światło są rozdzielone od włókien odruchu na akomodację.

Historia

Nazwa objawu upamiętnia jego odkrywcę, szkockiego okulistę i chirurga Douglasa Argylla Robertsona (1837-1909). W 1869 napisał dwa artykuły opisujące objaw u pacjentów z kiłą.