Nino Benvenuti

Nino Benvenuti

Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1938 Izola
Obywatelstwo	Włochy
Kategoria wagowa	lekkośrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	90
Zwycięstwa	82
Przez nokauty	35
Porażki	7
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Rzym 1960 boks (waga półśrednia) Mistrzostwa Europy złoto Praga 1957 waga lekkośrednia złoto Lucerna 1959 waga lekkośrednia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Giovanni Benvenuti, znany jako Nino Benvenuti^[1][2] (ur. 26 kwietnia 1938 w Izoli) – włoski pięściarz, mistrz olimpijski w wadze półśredniej, zawodowy mistrz Europy w wadze średniej, a także niekwestionowany mistrz świata w wadze lekkośredniej i średniej (dwukrotnie).

W 1960 roku, na igrzyskach olimpijskich w Rzymie zdobył złoty medal w wadze półśredniej (do 67 kg), a także otrzymał Puchar Vala Barkera.

W 1961 roku przeszedł na zawodowstwo. W 1963 roku został zawodowym mistrzem Włoch w wadze średniej, a w 1965 zdobył także mistrzostwo Europy EBU.

18 czerwca 1965 roku na stadionie San Siro w Mediolanie znokautował Sandro Mazzinghiego, zostając mistrzem świata WBA i WBC w wadze lekkośredniej. Tytuł stracił rok później, przegrywając w Seulu przez kontrowersyjną, niejednogłośną decyzję sędziów z zawodnikiem gospodarzy Kimem Ki-soo.

17 kwietnia 1967 roku po raz drugi wywalczył niekwestionowane mistrzostwa świata, tym razem jednak w wadze średniej, gdy pokonał w Madison Square Garden przez jednogłośną decyzję Emile'a Griffitha. 29 września doszło do rewanżu, który wygrał przez decyzję większości Griffith. 4 marca 1968 roku, w trzeciej konfrontacji pomiędzy tymi bokserami ponownie wygrał Benvenuti, odzyskując tytuł.

Włoch ostatecznie stracił mistrzostwo 7 listopada 1970 roku na rzecz Argentyńczyka Carlosa Monzóna (TKO w 12. rundzie). 8 maja 1971 roku został zorganizowany w Monte Carlo rewanż. W 2. i 3. rundzie Monzón powalił Benvenutiego na deski. Wkrótce po drugim nokdaunie manager Włocha poddał walkę. Była to ostatnia walka Benvenutiego w karierze.

Łącznie stoczył 90 zawodowych walk, z czego 82 wygrał (35 przez nokaut), a 7 przegrał.

W 1996 roku został wprowadzony do International Boxing Hall of Fame^[1].

Po zakończeniu bokserskiej kariery został przedsiębiorcą. Mieszka w Trieście, gdzie otworzył restaurację. Często występował także w programach telewizyjnych. Kilka razy odwiedził także Argentynę.

Przypisy