Ludwik Aleman

Błogosławiony
Ludwik Aleman
Louis Aleman
kardynał
Data i miejsce urodzenia	ok. 1380 Arbent
Data i miejsce śmierci	16 września 1450 Salon-de-Provence
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	1527 przez Klemensa VII
Wspomnienie	16 września

kardynał prezbiter

Data urodzenia

1390

Data śmierci

16 września 1450

Biskup Maguelonne

Okres sprawowania

1418-1423

Arcybiskup Arles

Okres sprawowania

1423-1440

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

CRSJ

Sakra biskupia

20 listopada 1418

Kreacja kardynalska

24 maja 1426

Kościół tytularny

Santa Ceciliae trans Tiberim

Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	20 listopada 1418
Miejscowość	Mantua
Konsekrator	Marcin V

Ludwik Aleman CRSJ, zwany Kardynałem z Arles (fr. Louis Aleman, ur. ok. 1380 roku w Arbent, zm. 16 września 1450 roku w Salon-de-Provence) – francuski duchowny, protoprezbiter Kolegium Kardynalskiego w latach 1437-1440 i 1449-1450, kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego w latach 1427-1431, błogosławiony Kościoła katolickiego^[1].

Urodził się w szlacheckiej rodzinie na zamku Arbent. Jego rodzicami byli Jan Aleman, pan na Arbent i Coiselet oraz Maria Châtillon de Michaille. Przeznaczony do stanu duchownego został członkiem kongregacji kanoników regularnych św. Jana z Lyonu. Drogę do kariery kościelnej i beneficjów zapewniło mu bliskie pokrewieństwo z arcybiskupem Narbonne, Franciszkiem de Conzie, z którym uczestniczył w soborze w Pizie.

Od 1409 roku należał do obediencji pizańskiej i służył w południowej Francji sprawie Aleksandra V u boku legata Piotra de Thury. W roku 1414 obronił doktorat w Awinionie. W latach 1415-1417 uczestniczył w soborze w Konstancji. Poparł wybór papieża Marcina V. W 1418 roku otrzymał biskupstwo Maguelonne i rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej. W 1423 roku został mianowany arcybiskupem Arles, a następnie kardynałem i gubernatorem Romanii, Bolonii i Rawenny.

Był krytycznie nastawiony do Eugeniusza IV podczas soboru powszechnego zwołanego w 1431 roku. Brał aktywny udział w soborze w Bazylei. Jako jedyny kardynał pozostał przy tym zgromadzeniu, gdy papież odwołał je za koncyliaryzm. Był głównym inicjatorem wyboru przez sobór bazylejski antypapieża Feliksa V.

W 1449 roku pojednał się z papieżem Mikołajem V i wrócił do pracy w Kurii Rzymskiej. Został wysłany jako legat do Niemiec. Po powrocie udał się do swojej archidiecezji w Arles. Zmarł 16 września 1450 roku w opinii świętości.

Został beatyfikowany przez papieża Klemensa VII w 1527 roku^[1].

Zobacz też

Wielka Schizma Zachodnia

Przypisy

↑ ^a ^b Blessed Louis Allemand. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-05-24]. (ang.).

Bibliografia

Fabio Arduino Beato Luigi Ludovico Allemandi (Louis d'Aleman) – Enciclopedia dei Santi (wł.)

Protoprezbiterzy Kolegium Kardynalskiego

Do roku 1378

Bonifacy (ok. 1112–1130)
Giovanni da Crema (1130–1134)
Gerardo Caccianemici (1134–1137)
Pietro Pisano (1137–1138)
Gregorio de Ceccano (1138–1139)
Gerardo Caccianemici (1139–1144)
Gregorio Centu (1144–1154)
Guido Florentinus (1154–1157)
Ubaldo de Lucca (1157–1158)
Rainaldo di Collemezzo (1158–1166)
Ubaldo (1166–1170)
Giovanni da Sutri (1170–1180)
Alberto di Morra (1180–1187)
Giovanni Conti da Anagni (1187–1190)
Guillaume de Champagne (1190–1202)
Ruggiero di San Severino (1202–1221)
Leone Brancaleone (1221–1224)
Guala Bicchieri (1224–1227)
Stefano di Ceccano (1227–1227)
Tommaso da Capua (1227–1239)
Giovanni Colonna (1239–1245)
Stefano Conti (1245–1254)
Jan z Toledo (1254–1262)
Hugues de Saint-Cher (1262–1263)
Simone Paltineri (1263–luty 1277)
Simon de Brion (1277–1281)
Ancher Pantaleon (1281–1286)
Hugh of Evesham (1286–1287)
Jean Cholet (1287–1292)
Hugues Aycelin (1292–1294)
Pietro Peregrossi (1294–1295)
Tommaso d’Ocra (1295–1300)
Jean Le Moine (1300–1313)
Arnaud de Canteloup (1313–1313)
Nicolas de Fréauville (1313–1323)
Guillaume Teste (1323–1326)
Gauscelin de Jean (1326–1327)
Bernard de Garves (1327–1329)
Jean-Raymond de Comminges (1329–1331)
Annibaldo di Ceccano (1331–1333)
Jacques Fournier (1333–1334)
Raymond de Mostuejouls (1334–1335)
Pierre des Chappes (1335–1336)
Matteo Orsini di Monte Giordano (1336–1338)
Pedro Gómez Barroso (1338–1340)
Imbert Dupuis (1340–1348)
Élie Talleyrand de Périgord (1348–1348)
Pierre Bertrand d’Annonay (1348–1349)
Guillaume de Court (1349–1350)
Guillaume d’Aure (1350–1353)
Hugues Roger (1353–1363)
Guillaume d’Aigrefeuille (1363–1367)
Pierre de Monteruc (1367–1378)

Wielka schizma

Obediencja rzymska	Simone Brossano (1378–1381) Pileo di Prata (1381–1385) Luca Rodolfucci de Gentili (1385–1389) Andrea Bontempi Martini (1389–1390) Poncello Orsini (1390–1395) Stefano Palosio (1395–1396) Bálint Alsáni (1396–1408) Jan Dominici (1408–1415)
Obediencja awiniońska	Pierre de Monteruc (do 1385) Guillaume d’Aigrefeuille (1385–1401) Leonardo Rossi da Giffoni (1401–1407) Pierre de Thury (1407–1408) Pierre Ravat (1408–1417) Juan Martínez de Murillo (1417)
Obediencja pizańska	Pierre de Thury (1408–1410) Angelo d’Anna de Sommariva (1410–1412) Francesco Lando (1412–1424)