Karol Niemira
| Biskup tytularny Tavium | |||
 | |||
| |||
| Kraj działania | Polska | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 28 października 1881 | ||
| Data i miejsce śmierci | 8 lipca 1965 | ||
| Miejsce pochówku | |||
| Biskup pomocniczy piński | |||
| Okres sprawowania | 1933–1965 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 13 listopada 1911 | ||
| Nominacja biskupia | 26 maja 1933 | ||
| Sakra biskupia | 15 sierpnia 1933 | ||
| |||
| Data konsekracji | 15 sierpnia 1933 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Pińsk | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | Kazimierz Bukraba | ||||
| Współkonsekratorzy | Bernard Dembek | ||||
| |||||
Karol Niemira (ur. 28 października 1881 w Warszawie, zm. 8 lipca 1965 w Czubinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup pomocniczy piński w latach 1933–1965.
Życiorys
Urodził się 28 października[1] 1881[2] w Warszawie[1]. Pochodził z kresowej rodziny ziemiańskiej. Osierocony we wczesnym dzieciństwie, był wychowankiem zakładu opiekuńczego prowadzonego przez siostry zakonne. W 1904 wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. Dalsze studia odbył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Święcenia prezbiteratu otrzymał 13 listopada 1911[1].
Jego pierwszą placówką duszpasterską była parafia św. Anny w Łodzi, gdzie pracował jako wikariusz. Od 1913 był wikariuszem parafii archikatedralnej w Warszawie, której probostwo objął w 1920[1]. W latach 1929–1933 był proboszczem parafii św. Augustyna w Warszawie[3]. W 1917 otrzymał godność kanonika kapituły metropolitalnej warszawskiej[1]. W 1919 pełnił posługę kapelana wojskowego[4]. Uczestniczył w życiu politycznym i społecznym stolicy, od 1926 zasiadał w radzie miejskiej, był również aktywnym członkiem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności[1].
26 maja 1933 papież Pius XI prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji pińskiej ze stolicą tytularną Tavium. Święcenia biskupie otrzymał 15 sierpnia 1933 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pińsku[5]. Konsekrował go biskup diecezjalny piński Kazimierz Bukraba w asyście Bernarda Dembka, biskupa pomocniczego łomżyńskiego, i Kazimierza Tomczaka, biskupa pomocniczego łódzkiego[6]. Jako dewizę biskupią przyjął słowo „Humilitas” (Pokora)[7]. We wrześniu 1939 po wkroczeniu wojsk radzieckich do diecezji został z niej wysiedlony. Osiadł w Warszawie na probostwie parafii św. Augustyna, sąsiadującym z gettem warszawskim. Po 1941 bez powodzenia starał się o zezwolenie władz niemieckich na powrót do diecezji. Brał udział w przerzucaniu Żydów z getta na stronę aryjską. Po wojnie rezydował w Warszawie i w Czubinie[1].
W 1938 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego lubelskiego Władysława Gorala[8].
Zmarł 8 lipca 1965 w Czubinie[1]. Został pochowany w grobowcu biskupów pomocniczych warszawskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[9].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h K. Krasowski: Biskupi katoliccy II Rzeczypospolitej. Słownik biograficzny. Poznań: Bene Nati, 1996, s. 175–176. ISBN 83-86675-03-9.
- ↑ Data roczna podana na nagrobku (Cmentarz Stare Powązki: Biskupi pomocniczy warszawscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-07-02] .). W literaturze można spotkać rok 1882 (Spis Kościołów i Duchowieństwa Diecezji Pińskiej w Rzeczypospolitej Polskiej 1933 i 1934. Pińsk: Wydawnictwo Drukarni Diecezjalnej, 1933, s. 7), jak i 1883 (K. Krasowski: Biskupi katoliccy II Rzeczypospolitej. Słownik biograficzny. Poznań: Bene Nati, 1996, s. 175–176. ISBN 83-86675-03-9; P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 308–309. ISBN 83-211-1311-7).
- ↑ Proboszczowie. swaugustyn.pl. [dostęp 2021-11-07].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 308–309. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy diecezji mińskiej, pińskiej i drohiczyńskiej. „Studia Teologiczne Białystok Drohiczyn Łomża”. Nr 27, s. 373–375, 2009. ISSN 0239-801X. [dostęp 2017-11-04].
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 423. ISBN 978-83-7306-593-2.
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 278. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ Karol Niemira. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-11-01]. (ang.).
- ↑ Kwatera 11-3-2/3. Cmentarz Stare Powązki: Biskupi pomocniczy warszawscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-07-02] .
Linki zewnętrzne
- Karol Niemira [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-11-01] (ang.).
- p
- d
- e
| Biskupi diecezjalni |
|
|---|---|
| Biskupi pomocniczy |
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
