Józef Bromirski

Józef Bromirski
Obywatel Jot
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1865
Chrystyczków

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 1925
Warszawa

Przebieg służby
Formacja

Organizacja Bojowa PPS
Polska Organizacja Wojskowa

Stanowiska

komendant

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)
Grób Józefa Bromirskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Józef Bromirski (ur. 19 marca 1865 w Chrystyczkowie koło Humania, zm. 6 sierpnia 1925 w Warszawie) – działacz niepodległościowy, ziemianin.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Piotra i Eweliny z Zaleskich. Absolwent II Gimnazjum Klasycznego w Kijowie i Uniwersytetu Kijowskiego[1]. W czasie pobierania nauki należał do różnych kół patriotycznych. W 1888 za działalność niepodległościową zesłany do Archangielska[1]. W 1890 wrócił do Kijowa i wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1905 był członkiem Organizacji Bojowej PPS[1]. Zorganizował Związek Walki Czynnej na Ukrainie, Towarzystwo Politycznego Kresowe i Ligę Niepodległości Polski. Był zastępcą komisarza Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych na Ukrainie oraz komendantem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego na Ukrainie. Od października 1914 kierował Polską Organizacją Wojskową na Ukrainie. Zorganizował okręgi POW: odeski, żytomierski, humański, białocerkiewski i saratowski. Po reorganizacji został komendantem naczelnym POW na Ukrainę i Rosję. W czerwcu 1919 przeniósł się do Warszawy. Pracował w Sztabie Generalnym WP jako specjalista do spraw ukraińskich[2].

Po wojnie pracował w Banku Komunalnym w Warszawie. Zmarł w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera X-1-19)[3]. Był żonaty z Julią z domu Limińską[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 24.
  2. ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 25.
  3. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF BROMIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31] .
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 1 z 4 I 1923, s. 1-3.
  5. ↑ M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423.
  6. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.

Bibliografia

  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.