Huang Fu

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Huang.

Huang Fu

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 黄郛 Pismo tradycyjne 黃郛 Hanyu pinyin Huáng Fú
Multimedia w Wikimedia Commons

Huang Fu

Data i miejsce urodzenia	1883 Hangzhou
Data śmierci	1936
tymczasowy prezydent Republiki Chińskiej
Okres	od 2 listopada 1924 do 24 listopada 1924
Poprzednik	Cao Kun
Następca	Duan Qirui
tymczasowy premier Republiki Chińskiej
Okres	od 2 listopada 1924 do 24 listopada 1924
Poprzednik	Yan Huiqing
Następca	Xu Shiying
Multimedia w Wikimedia Commons

Huang Fu (ur. 1883, zm. 1936) – chiński polityk, tymczasowy prezydent i premier Republiki Chińskiej w 1924 roku.

Pochodził z Hangzhou w prowincji Zhejiang, gdzie uczęszczał do szkoły wojskowej^[1]. W latach 1905–1910 studiował w akademii wojskowej w Tokio. Podczas pobytu w Japonii poznał Czang Kaj-szeka i wstąpił do Ligi Związkowej^[2]. Po powrocie do Chin działał w szanghajskiej komórce Ligi, w czasie rewolucji Xinhai współpracując z Chen Qimeiem. W 1913 roku wziął udział w tzw. drugiej rewolucji przeciwko dążącemu do władzy dyktatorskiej prezydentowi Yuan Shikaiowi. Po klęsce powstańców musiał udać się na emigrację. Wyjechał do Japonii, skąd udał się do USA, a następnie do Singapuru^[1].

Powrócił do Chin w 1916 roku, po śmierci Yuan Shikaia. Lata 1917–1920 spędził w Tiencinie, gdzie napisał po chińsku dwie książki poświęcone ocenie skutków I wojny światowej, a także we współpracy z byłym prezydentem Xu Shichangiem rozprawę na temat zagadnień gospodarczo-finansowych^[1]. W 1921 roku odbył podróż po Europie i Ameryce, następnie został doradcą chińskiej delegacji na konferencji waszyngtońskiej^[1]. Po powrocie do Chin pełnił tymczasowo urząd ministra spraw zagranicznych (1923) oraz ministra edukacji (1923–1924)^[1]. W okresie od 2 do 24 listopada 1924 pełnił urząd tymczasowego prezydenta Republiki Chińskiej, będąc jednocześnie szefem rządu oraz ministrem spraw wewnętrznych^[2].

W późniejszym okresie był burmistrzem Szanghaju (1927) oraz ministrem spraw zagranicznych (1928)^[2]. Negocjował warunki podpisanego w 1933 roku porozumienia Tanggu, w którym rząd chiński zgodził się na przyłączenie do marionetkowego państwa Mandżukuo zajętych wcześniej zbrojnie przez Japonię przygranicznych terenów^[1][2]. W grudniu 1934 roku został powołany na ministra spraw wewnętrznych, po kilku miesiącach zrezygnował jednak z tej funkcji ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Resztę życia spędził na emeryturze w wiejskiej posiadłości Moganshan koło Hangzhou, gdzie poświęcił się studiowaniu filozofii^[1].

Przypisy