Henryk Wolniak

Ten artykuł od 2023-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Henryk Wolniak (ur. 23 maja 1939 w Wierzchlasie) – polski poeta, dramatopisarz, aforysta. Autor kilkunastu tomów wierszy.

Życiorys

W 1963 ukończył filozofię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Mieszka i tworzy we Wrocławiu oraz w Lądku-Zdroju^{[potrzebny przypis]}.

Debiutował w 1962 cyklem wierszy w „Odrze”. W 1965, nakładem wydawnictwa Ossolineum, ukazała się pierwsza książka poetycka Horyzont. Radio Wolna Europa uznało ją za najciekawszy debiut roku. W tym samym czasie autor opublikował utwór Alfa i Omega w czasopiśmie „Więzi”. W 1972 wydał tom poetycki Proch, za który otrzymał Nagrodę im. Tadeusza Peipera. Rok później zamieścił w almanachu Pomosty m.in. dramat Powrót na motywach Odysei Homera^{[potrzebny przypis]}.

Założył Towarzystwo Wolnistów (Stowarzyszenie Wolnistów, Towarzystwo Miłośników Wolniaka) 11 lipca 1976 roku w Gdyni, do którego należał m.in. poeta i dramaturg Leszek Wierzchowski^[1]. Twórca poetyki wolnizmu (triada 3 × „W”: wolność-wieczność-wielkość). W 1980 pełnił funkcję przewodniczącego Tymczasowego Komitetu Założycielskiego Literatów Dolnego Śląska Solidarność. W okresie stanu wojennego zainicjował utrzymane w poetyce wolnizmu ogólnopolskie konkursy o charakterze patriotyczno-religijnym. Następnie nagrodzone utwory wydawał cyklicznie w redagowanych przez siebie almanachach (1987-1989). W latach 1982–1985 współredagował podziemne czasopismo „Wolna Kultura”. W drugim obiegu opublikował tomiki: Oto krew aniołów („Zarys” 1985) i Gwiazdozbiór wolności (ze środków własnych)^{[potrzebny przypis]}.

W połowie lat dziewięćdziesiątych poemat Pradziady (wydany w 1994) doczekał się scenicznej realizacji w reżyserii Bogusława Kierca. Spektakl teatralny pt. Dziady. Pradziady grany był przez studentów Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie (wydział we Wrocławiu). Wydał w bibliotece „Notatnika Teatralnego” dramat Prababy i monodram Homo Liber^{[potrzebny przypis]}.

W roku 2013 został laureatem Nagrody Literackiej Czterech Kolumn (Lutynia, Sad brzoskwiniowy). W tym samym roku tomik Zaurocznia lądecka zgłoszono do Nagrody Literackiej Nike. Od 1989 należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu^{[potrzebny przypis]}. W 2015 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2][3].

Charakterystyczną cechą twórczości Henryka Wolniaka są neologizmy poetyckie^[4]. Autora porównuje się z Bolesławem Leśmianem i Mironem Białoszewskim^[5]. Książki Wolniaka publikowane były w Kanadzie, Rosji, na Słowacji i we Włoszech. Publikuje także jako Henryk Wolniak-Zbożydarzyc.

Twórczość

Poezja^{[potrzebny przypis]}

• Horyzont (1965)
• Proch (1972)
• Czasoczary (1974)
• Sezonowa obniżka wycia (1977)
• Żywiec (1977)
• Pójdę tam, gdzie Anioł (1982)
• Oto krew aniołów (1985)
• Gwiazdozbiór wolności (1989)
• Pradziady (1994)
• Głodobogi (1996)
• Zageniuszki (1999)
• Oczowiecznia (2001)
• Muza oczkiem wieków (2001)
• Zaurocznia lądecka (2005)
• Anieliada (2006)
• Miłuje (2011)
• Myśliwieniec z Wolniłami i Zageniuszkami (2012)
• Zageniuszki (2012)
• Zakład poetycki... (2013)
• Wolniły i Zageniuszki (2013)
• Wieczniny (2014)

Dramat^{[potrzebny przypis]}

• Powrót (1973)
• Prababy (1999)
• Homo Liber (monodram, 1999)

Inne

• Rezerwat gołodupców, czyli muzostajnia (groteska, 2001)
• Judabisy (proza, 2012)

Publikacje w czasopismach^{[potrzebny przypis]}

• „Odra” (1962)
• „Więzi” (1965)
• „Wolna Kultura” (1982)
• „Zarys” (1985)
• „List Oceaniczny” (Toronto, 1999)
• „Karton” (2002)
• miesięcznik „Śląsk” (2007)
• Dolnośląski Rocznik Literacki „Pomosty” (2003–2008)

Przypisy

Bibliografia

• H. Wolniak-Zbożydarzyc, Anieliada, Wrocław 2006.
• H. Wolniak-Zbożydarzyc, Miłuje, Kraków 2001.

Linki zewnętrzne

• Henryk Wolniak-Zbożydarzyc. Pomosty. pomosty-dolnyslask.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-02)].
• Biografia Henryka Wolniaka