Fred Gil
 | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 marca 1985 | ||
| Wzrost | 177 cm | ||
| Gra | praworęczny, oburęczny bekhend | ||
| Status profesjonalny | 2003 | ||
| Zakończenie kariery | aktywny | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Wygrane turnieje | 0 | ||
| Najwyżej w rankingu | 62 (25 kwietnia 2011) | ||
| Australian Open | 3R (2012) | ||
| Roland Garros | 1R (2008, 2009, 2011) | ||
| Wimbledon | 1R (2008, 2009, 2011) | ||
| US Open | 1R (2008–2011) | ||
| Gra podwójna | |||
| Wygrane turnieje | 1 | ||
| Najwyżej w rankingu | 105 (20 września 2010) | ||
| Australian Open | 1R (2010, 2012) | ||
| Roland Garros | 1R (2011) | ||
| Wimbledon | 2R (2008) | ||
| US Open | 3R (2010) | ||
| |||
Fred Gil, Frederico Gil (ur. 24 marca 1985 w Lizbonie) – portugalski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
Status profesjonalisty uzyskał w roku 2003. Karierę zaczynał startując w turniejach rangi ITF Futures w Hiszpanii i Portugalii, odnosząc sukcesy. W 2004 roku zadebiutował w Pucharze Davisa, gdzie wygrał z Tunezyjczykiem Haithem Abidem.
W turniejach rangi ATP World Tour zadebiutował w sezonie 2006 podczas imprezy w Estoril. W I rundzie pokonał wtedy Hiszpana Davida Luque'a w trzech setach, w drugiej wygrał z Dmitrijem Tursunowem w tym samym stosunku setów. W 1/4 finału przegrał z 4. zawodnikiem rankingu – Argentyńczykiem Davidem Nalbandianem. Tegoż samego roku wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP Challenger Tour, we włoskim Sassuolo.
Debiut w eliminacjach do zawodów wielkiego szlema Gil zaliczył podczas kwalifikacji do Rolanda Garrosa w 2007 roku. We wrześniu 2007 roku wygrał swój drugi turniej kategorii ATP Challenger Tour, na kortach w Sewilli.
W roku 2008 awansował do ćwierćfinału turnieju w Estoril, pokonując Nicolasa Mahuta oraz João Sousę; przegrał z liderem światowego rankingu ATP Rogerem Federerem. W maju zakwalifikował się do Rolanda Garrosa, jednak przegrał w I rundzie turnieju głównego z Jérémym Chardym. W czerwcu ponownie wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Sassuolo oraz przeszedł eliminacje do Wimbledonu, jednak w I rundzie ponownie został wyeliminowany przez Chardy’ego. W sierpniu wygrał turniej ATP Challenger Tour w Stambule oraz wystąpił, bez konieczności rozgrywania kwalifikacji, w US Open, lecz przegrał w I rundzie z Chardym.
W lutym 2009 roku osiągnął półfinały turniejów ATP World Tour w Johannesburgu (porażka z Jo-Wilfriedem Tsongą) oraz Costa do Sauipe (porażka z Thomazem Belluccim). W kwietniu osiągnął ćwierćfinał turnieju w Casablance. Przez dalszą część sezonu wystąpił w Rolandzie Garrosie, Wimbledonie oraz US Open, jednak za każdym razem przegrywał w I rundzie. Pod koniec września zwyciężył w zawodach ATP Challenger Tour w Neapolu, gdzie w finale pokonał Potito Starace.
W roku 2010 po raz pierwszy zagrał w Australian Open, lecz odpadł w I rundzie po porażce z Davidem Ferrerem. W maju doszedł do finału turnieju ATP World Tour w Estoril, eliminując m.in. Guillermo Garcíę Lópeza. Pojedynek finałowy przegrał z Albertem Montañésem 2:6, 7:6(4), 5:7. W połowie czerwca zwyciężył w rozgrywkach ATP Challenger Tour w Mediolanie. Mecz o tytuł rozstrzygnął na swoją korzyść, wygrywając z Máximo Gonzálezem.
W kwietniu 2011 roku Gil po raz pierwszy osiągnął ćwierćfinał rozgrywek kategorii ATP World Tour Masters 1000, na ziemnych kortach w Monte Carlo. Przechodząc najpierw eliminacje pokonał w turnieju głównym m.in. będącego w czołowej „dziesiątce” rankingu, Gaëla Monfilsa. Spotkanie o awans do półfinału przegrał z Andym Murrayem.
W 2012 roku w parze z Danielem Gimeno-Traverem wygrał turniej w Viña del Mar, pokonując w finale debel Andújar–Berlocq 1:6, 7:5, 12-10[1].
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był w kwietniu 2011 roku na 62. miejscu.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
| Wielki Szlem |
| ATP World Tour Finals |
| ATP World Tour Masters 1000 |
| Igrzyska olimpijskie |
| ATP World Tour 500 |
| ATP World Tour 250 |
Gra pojedyncza (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 9 maja 2010 | Estoril | Ceglana |  Albert Montañés | 2:6, 7:6(4), 5:7 |
Gra podwójna (1–0)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 5 lutego 2012 | Viña del Mar | Ceglana | Daniel Gimeno-Traver | Pablo Andújar Carlos Berlocq | 1:6, 7:5, 12–10 |
Przypisy
- ↑ ATP Staff: Monaco Ends Drought With Fourth Title. [w:] VTR OPEN 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-02-05. [dostęp 2012-02-06]. (ang.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-08-08] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-08-08] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-08-08] (ang.).
Kontrola autorytatywna (osoba):
