Francesco da Milano

Francesco da Milano

Przypuszczalny portret kompozytora, zbiory Pinakoteki Ambrozjańskiej w Mediolanie
Imię i nazwisko	Francesco Canova
Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1497 Monza
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	15 kwietnia 1543 Mediolan
Instrumenty	lutnia, viola
Gatunki	muzyka poważna, muzyka renesansu
Zawód	kompozytor, lutnista, wiolista
Multimedia w Wikimedia Commons

Francesco da Milano, także Milanese, właśc. Francesco Canova^[1] (ur. 18 sierpnia 1497 w Monzy, zm. 15 kwietnia 1543 w Mediolanie^[2]) – włoski kompozytor, lutnista i wiolista.

Życiorys

Był uczniem Giovanniego Testagrossy^[1][2]. Między 1513 a 1521 rokiem działał w Rzymie, spotykając się z uznaniem papieża Leona X^[1]. Około 1528 roku przebywał w Piacenzy, następnie ponownie w Rzymie w służbie w służbie kardynała Hipolita Medyceusza^[1]. Po śmierci kardynała w 1535 roku wstąpił na służbę u papieża Pawła III, który powierzył mu wychowanie swojego wnuka, Oktawiusza Farnese^[1]. W 1538 roku towarzyszył papieżowi podczas spotkania w Nicei z cesarzem Karolem V i królem Franciszkiem I^[1]. W późniejszych latach przebywał w służbie kardynała Alessandra Farnese^[2]. Jego uczniem był Perino Fiorentino^[1].

Twórczość

Był autorem ponad 40 tabulatur na lutnię (wyd. 1536–1603), zawierających ricercary, fantazje i opracowania utworów wokalnych^[1]. Należał do najwybitniejszych lutnistów swojego pokolenia, realizując na lutni fakturę polifoniczną powyżej 3 głosów, wbrew wcześniejszej praktyce nie redukując ich liczby^[1]. Część utworów Francesca da Milano należy do najwcześniejszych przykładów kształtowania autonomicznej architektoniki muzycznej, opartej na proporcjach liczbowych między poszczególnymi częściami a całością, nie uzależnionej od formy tekstu słownego czy gestów tanecznych^[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Francesco da Milano – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project