Eudajmonizm

Eudajmonizm (z gr. εὐδαίμων eudaimon – "szczęśliwy", dosł. "mający dobrego ducha")[1] – stanowisko etyczne głoszące, że szczęście (eudaimonia) jest najwyższą wartością i celem życia ludzkiego. Eudajmonizm występuje prawie wyłącznie w teoriach etycznych hellenizmu oraz w buddyjskim opisie motywu i celu działania istot żywych. Eudajmonista rozumie szczęście inaczej, niż zazwyczaj rozumie się je współcześnie: nie jako subiektywne zadowolenie, ale jako pewien stan zachodzący na skutek właściwego postępowania, np. apatheię, ataraksję czy eutymię.

W epoce nowożytnej powstał eudajmonizm państwowy, zakładający że obowiązkiem państwa jest pomnażanie szczęścia swoich obywateli.

Przypisy

  1. ↑ Słownik Wyrazów Obcych. slownik-online.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-10)]., przyrostek -izm od gr. ισμός] 'kierunek, system, nauka' [1]

Linki zewnętrzne

  • publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Jarosław Paszyński, Eudajmonizm, Powszechna Encyklopedia Filozofii, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, ptta.pl [dostęp 2024-05-05].
  • publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Sławomir Molęda, Kantowska krytyka eudajmonizmu państwowego, histmag.org, 23 czerwca 2009 [dostęp 2024-05-05].
Encyklopedia internetowa (doktryna):
  • PWN: 3899009
  • Britannica: topic/eudaemonism
  • Treccani: eudemonismo
  • Universalis: eudemonisme
  • ЕСУ: 18577
  • Catalana: 0107040
  • DSDE: eudaimonisme