Elektroradiolog

Zobacz hasło elektroradiolog w Wikisłowniku

Elektroradiolog (ang. Radiation Therapist (RTT) / Radiographer) – medyczny zawód regulowany, uprawniony do wykonywaniu czynności zawodowych w dziedzinie elektroradiologii należącej do nauk medycznych, nauk o zdrowiu, w tym czynności z zakresu radiologii i diagnostyki obrazowej, ultrasonograficznej, radiologii zabiegowej, elektrofizjologii, medycyny nuklearnej i radioterapii oraz realizowaniu zadań ochrony radiologicznej pacjenta i personelu[1].

8 listopada jest Międzynarodowym Dniem Elektroradiologa (ang.Radiotherapist, Radiographers).

Charakterystyka

Głównymi obszarami pracy elektroradiologa są:

  • radiologia i diagnostyka obrazowa (radiodiagnostyka, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, ultrasonografia, densytometria)
  • radioterapia (przygotowanie do leczenia, konturowanie, planowanie radioterapii, weryfikacja dozymetryczna i realizacja nadzorowanie procesu na aparacie terapeutycznym)
  • radiologia zabiegowa (naczyniówka)
  • medycyna nuklearna (radiofarmacja, przygotowanie do leczenia)
  • badania elektrofizjologiczne: elektrokardiografia, elektroencefalografia, elektromiografia, potencjały wywołane, elektroretinografia, elektrookulografia, elektrokochleografia
  • audiometria tonalna i impedancyjna oraz otoemisja akustyczna
  • spirometria
  • po dodatkowym przeszkoleniu - czynności perfuzjonisty

Wykonywanie tych czynności elektroradiolog opiera m.in. o zasady Ochrony Radiologicznej i Systemy Zapewnienia Jakości[potrzebny przypis]. Niezbędna jest także troska o stan pacjenta i jego bezpieczeństwo w czasie wykonywania badań i zabiegów. Praca często odbywa się warunkach szkodliwych (np. narażenie na promieniowanie jonizujące) i stresie – należy cechować się odpowiednim stanem zdrowia. Wymaga podejścia interdyscyplinarnego, umiejętności pracy w zespole i stałego doskonalenia się.

Przykłady jednostek organizacyjnych szpitali/klinik gdzie pracują technicy elektroradiolodzy:

  • pracownie rentgenowskie (RTG);
  • pracownie tomografii komputerowej (TK);
  • pracownie rezonansu magnetycznego (MR);
  • pracownie angiografii / radiologii interwencyjnej;
  • pracownie elektrokardiografii, prób wysiłkowych, badań holterowskich;
  • pracownie echokardiografii;
  • pracownie spirometrii;
  • pracownie densytometrii;
  • pracownie audiometrii;
  • bloki operacyjne kardiochirurgii, chirurgii urazowo-ortopedycznej, chirurgii dziecięcej;
  • szpitalne oddziały ratunkowe;
  • pracownie hemodynamiki / kardioangiografii;
  • pracownie elektrofizjologii / elektroterapii serca i kontroli rozruszników;
  • oddziały intensywnego nadzoru kardiologicznego i reanimacji;
  • zakłady radioterapii.

Kształcenie i regulacja

Kwalifikacje elektroradiologa można nabyć dwojako[2]:

  • kształcąc się na uczelni na studiach pierwszego stopnia na kierunku elektroradiologia, uzyskując tytuł licencjata albo magistra w dziedzinie elektroradiologii (baza uczelni prowadzących kierunek)
  • kształcąc się w szkole policealnej, uzyskując tytuł zawodowy technika elektroradiologii (baza szkół kształcących w zawodzie)

Osoba posiadająca ww. kwalifikacje nabywa uprawnienia zawodowe z chwilą wpisu do Centralnego Rejestru Osób Uprawnionych do Wykonywania Zawodu Medycznego, dokonywanego przez wojewodę[3].

Bibliografia

  • Informator o egzaminie potwierdzającym kwalifikacje zawodowe: Technik elektroradiolog. Warszawa: Centralna Komisja Egzaminacyjna, 2006. ISBN 978-83-7400-200-4.

Przypisy

  1. ↑ art 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 sierpnia 2023 r. o niektórych zawodach medycznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1972).
  2. ↑ Załącznik do ustawy z dnia 17 sierpnia 2023 r. o niektórych zawodach medycznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1972).
  3. ↑ art. 2 ustawy z dnia 17 sierpnia 2023 r. o niektórych zawodach medycznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1972).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

  • NDL: 00563528
  • BNCF: 51758