Dyslokacja (krystalografia)
Dyslokacja – liniowy defekt sieci krystalicznej[1], zakłócający regularną kolejność płaszczyzn sieciowych[2]. Dyslokacje występują prawie we wszystkich kryształach, a ich zdolność do przemieszczania się odpowiada za właściwości plastyczne materiałów krystalicznych, znacznie niższą wytrzymałość materiałów na ścinanie niż na ściskanie[3].
Pod względem geometrycznym wyróżnia się proste typy dyslokacji:
- dyslokacja krawędziowa – defekt polegający na wystąpieniu półpłaszczyzny krystalicznej między płaszczyznami sieci krystalicznej o prawidłowej budowie
- dyslokacja śrubowa – defekt objawiający się przemieszczeniem części kryształu o sieci prawidłowej, w wyniku czego powstaje krawędź będąca osią (linią) dyslokacji śrubowej
- dyslokacja mieszana – suma (jednoczesne występowanie) dyslokacji krawędziowej i śrubowej.
Dyslokacje opisuje się za pomocą linii dyslokacji, wektora Burgersa i wektora stycznych do linii dyslokacji.
 | Zobacz multimedia związane z tematem: Dyslokacja (krystalografia) |
