Bob Backlund

Bob Backlund

Bob Backlund w ringu NXT w 2015
Imię i nazwisko	Robert Lee Backlund
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1949 Princeton, Minnesota
Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy ringowe	Bob Buckland, The Golden Boy, Mr. Bob Backlund[1]
Wzrost	185 cm[2]
Masa ciała	109 kg[2]
Zapowiadany z	Princeton, Minnesota[3]
Debiut	1973
Emerytura	2007
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Bob Backlund, właśc. Robert Louis Backlund (ur. 14 sierpnia 1949 w Princeton) – amerykański wrestler. Był drugim najdłużej panującym głównym mistrzem WWWF i WWF. W 2013 został wprowadzony do galerii sławy WWE Hall of Fame.

Wczesne życie

Urodził się 14 sierpnia 1949 jako Robert Lee Backlund^[4] w mieście Princeton w stanie Minnesota^[1]. W młodości trenował zapasy i futbol^[2]. Studiował na North Dakota State University. Na uniwersytecie wygrał zawody zapaśnicze^[3].

Kariera wrestlerska

Debiutował jako wrestler w 1973 w organizacji American Wrestling Association w Minneapolis. Jako swój finisher zaadaptował chwyt Cross Face Chicken Wing^[1].

20 lutego 1978 w organizacji World Wide Wrestling Federation (WWWF), późniejszej World Wrestling Federation (WWF), pokonał Superstara Billy’ego Grahama w walce o główne mistrzostwo organizacji. W czasie swojego prawie sześcioletniego panowania mistrzowskiego bronił tytułu w walkach między innymi przeciwko Sgt. Slaughterowi, Gregowi Valentine, Antonio Inoki, Donowi Muraco i Jimmy’emu Snuce. Obronił też tytuł w walkach przeciwko zawodnikom innych organizacji, takim jak Harley Race i Ric Flair z National Wrestling Alliance oraz Nick Bockwinkel z American Wrestling Association^[5].

30 listopada 1979 został pokonany przez Antonio Inokiego w walce o mistrzostwo WWWF Heavyweight. 1 grudnia, w walce rewanżowej, Backlund wygrał i odzyskał tytuł. Ponieważ w walce rewanżowej interweniował Tiger Jeet Singh, prezes WWWF w kayfabe, Hisashi Shinma, chciał zwrócić mistrzostwo Inokiemu, ale przegrany odmówił przyjęcia tytułu. Panowanie mistrzowskie Inokiego nie jest uznawane przez WWE (dawniej WWWF)^[6].

Jego panowanie zakończyło się w 1983 wraz z przegraną walką przeciwko The Iron Sheikowi^[3], który więził mistrza w chwycie Camel Clutch, aż jego manager, Arnold Skaaland, rzucił ręcznik na ring, co oznaczało poddanie^[5].

Niespodziewanie powrócił do WWF w 1992. Publiczność była mu jednak wówczas mniej przychylna. Po przegranej walce o główne mistrzostwo przeciwko Bretowi Hartowi Backlund zmienił styl. Przyjął pseudonim Mister Backlund, zaczął nosić muszkę oraz celowo drażnił widownię^[3]. 24 stycznia 1993 wziął udział w walce Royal Rumble. Wszedł jako drugi i wyeliminował Fatu oraz Ricka Martela, a sam został wyeliminowany jako dwudziesty ósmy przez Yokozunę^[7].

22 stycznia 1994 ponownie wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako ósmy i został wyeliminowany jako siódmy przez Diesela^[8]. W tym samym roku wprowadził do WWE Hall of Fame swojego byłego managera, Arnolda Skaalanda^[9], ale innego dnia zaatakował go oskarżając o przyczynienie się do utraty przez niego tytułu 10 lat wcześniej. Na gali Survivor Series odzyskał główne mistrzostwo w podobny sposób, w jaki stracił je 11 lat wcześniej. Uwięził ówczesnego mistrza, Breta Harta, na ponad osiem minut w chwycie Cross Face Chicken Wing i zmusił go do poddania się. Ręcznik sygnalizujący poddanie rzuciła na ring matka Breta Harta. Drugie panowanie Backlunda było krótkie – trwało trzy dni. Potem Backlund został pokonany w walce o mistrzostwo przez Disela.

W późniejszych latach w WWF brał udział w wątku fabularnym, zgodnie z którym miał kandydować na prezydenta w 1995, a następnie był managerem Kurta Angle^[3].

22 stycznia 1995 ponownie wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako dwudziesty piąty i został wyeliminowany jako siedemnasty przez Lexa Lugera^[10]. Kolejny raz 21 stycznia 1996 wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako trzeci i został wyeliminowany jako trzeci przez Yokozunę^[11]. Ostatni raz wziął udział w głównej walce na Royal Rumble 23 stycznia 2000. Wszedł jako czternasty, pomógł wyeliminować Rikishiego i został wyeliminowany jako dziewiąty przez Chrisa Jericho^[12].

Na emeryturę oficjalnie przeszedł w 2007^[2].

W 2013 został wprowadzony przez Marię Menunos do galerii sławy WWE Hall of Fame^[13].

Wytrenował wrestlera Paula Orndorffa^[2].

Inne media

W 2007 wystąpił w komedii In the Land of Merry Misfits w roli Brudera Chucka^[2].

Gry komputerowe

Przedstawiająca go grywalna postać pojawiła się w trzech grach o wrestlingu: Fire Pro Wrestling (GB, GBA, 2001), Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002), Showdown: Legends Of Wrestling (Xbox, PS2, 2004)^[2]. W Fire Pro Wrestling odpowiadająca mu postać nazywała się Shamrock Moss McLand^[14].

Mistrzostwa i osiągnięcia

• Championship Wrestling From Florida
  • NWA Florida Tag Team Championship (1 raz) – ze Steve’em Keirnem
• Georgia Championship Wrestling
  • NWA Georgia Tag Team Championship (1 raz) – z Jerrym Brisco
• St. Louis Wrestling Club
  • NWA Missouri Heavyweight Championship (1 raz)
• Western States Sports
  • NWA Western States Heavyweight Championship (1 raz)
• World Wide Wrestling Federation / World Wrestling Federation
  • WWWF Heavyweight / WWF Heavyweight Championship (2 razy)
  • WWF Tag Team Championship (1 raz) – z Pedro Moralesem
  • WWE Hall of Fame (2013)
• Wrestle Association R
  • WAR World Six Man Tag Team Championship (1 raz) – ze Scottem Putskim i The Warlordem^[2]
• Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
  • Wprowadzony w 2008^[15]
• Pro Wrestling Illustrated
  • Debiutant roku (1976)
  • Najbardziej inspirujący zawodnik roku (1977, 1981)
  • Najbardziej znienawidzony zawodnik roku, najlepszy heel (1994)
  • Zawodnik roku (1980, 1982)
• Wrestling Observer Newsletter
  • Najlepsza walka w wrestlingu (w 1980 – z Kenem Paterą)
  • Najbardziej przeceniany wrestler (1983)
  • Najlepszy technicznie wrestler (1980)
  • Wrestling Observer Newsletter Hall Of Fame (2004)^[2]

Bibliografia

• Robert HarraxR.H. Miller Robert HarraxR.H., RoddyR. Piper RoddyR., Backlund : from all-American boy to professional wrestling's world champion, Nowy Jork 2015, ISBN 978-1-61321-695-8, OCLC 922010000 .brak strony (książka)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil Boba Backlunda na WWE.com
• Bob Backlund w bazie IMDb (ang.)
• Bob Backlund na FIlmwebie
• Profile Boba Backlunda na Cagematch.net, Wrestlingdata.com, Online World of Wrestling i Internet Wrestling Database